ديري است از خود، از خدا، از خلق دورم

با اين همه در عين بي تابي صبورم

پيچيده در شاخ درختان، چون گوزني

سرشاخه هاي پيچ در پيچ غرورم

هر سوي سرگردان و حيران در هوايت

نيلوفرانه پيچکي بي تاب نورم

بادا بيفتد ساي? برگي به پايت

باري، به روزي روزگاري از عبورم

از روي يکرنگي، شب و روزم يکي شد

همرنگ بختم تيره رختِ سوگ و سورم

خط مي خورد در دفتر ايام، نامم

فرقي ندارد بي تو غيبت يا حضورم

در حسرت پرواز با مرغابيانم

چون سنگ پشتي پير در لاکم صبورم

آخر دلم با سربلندي مي گذارد

سنگ تمام عشق را بر خاک گورم